Helmugarako bidearen xarma

Denetik dakigun honetan, inoiz baino informazio gehiago esku-eskura daukagun honetan, natura arrotza zaigu eta arrotzak gara naturan; ez dugu geure burua inguru naturalean seguru igartzen. Errealitatea eskema hertsietara ekartzen dugu... animaliak ikustera zoologikoetara goaz eta landareak ikustera lorategi botanikoetara (edo amaren etxeko terrazara!); mendira, sarritan, kirola egitera eta bizitza sedentarioan eten bat egitera baino ez gara joaten.

Txara lorea euri-tantekin (Kolitza, Balmaseda)

Gure artean, hainbat mendizale dago, baina asko eta asko mendira gailurra zapaltzera baino ez doaz, eta, bidenabar, toxinak botatzera... mendi-martxetan ere askoren artean dena da lehia eta presa... Bidean, detaile txikiei ez diegu erreparatzen, landare honen kolore morea edo harako laino haren gris argia. Natura “naturago” egiten duten ezaugarri aldakorrok oharkabean pasatzen zaizkigu.

Kalekumeok automobilen markak eta modeloak ezagutu ezean (familiakoenak eta lagun-artekoenak bada ere!) lekuz kanpo bezala gaude, ‘arraroak’ gara. Bada motor baten zarata entzunda modeloa zein den asmatzen duenik...

Kantarepeko kala (Algorta)

Nire azalpenak ez dira objektiboak izango, hori da nire asmoa. Askori errealitatea sailkatzeko modu hau edo bestea zientziatik aldendu samarra begitanduko zaio. Ahaleginduko naiz nire inguruko detaile zoragarriei erreparatu eta hona ekartzen ni liluratutakoek beste inor ere lilura dezaten. Helmuga baino ederragoa iruditu zait beti bidea, asteburua (oporrak...) noiz helduko bizi gara sarri, bidean galtzen ditugun gauza txundigarriez konturatu gabe... Bizi gaitezen begi-belarriok apur bat erneago eta... On egin daigula!